Region Emilia-Romania oferuje przede wszystkim wyśmienitą dojrzewającą szynkę, świeżą mortadelę, ostry parmezan, różnego rodzaju makarony własnego wyrobu oraz najszlachetniejszy ocet balsamiczny.

Różnorodność kuchni tegoż regionu bierze się m.in z tego, że składa się on z dwóch odmiennych krain: Emilii (obszar między Niziną Padańską i północną Toskanią) oraz Romanii (górzystego terenu z wybrzeżem Adriatyckim).

Z Emilii pochodzą makarony w najrozmaitszych postaciach i kształtach (romby, wstążki, kwadraty, prostokąty, rurki) z różnorakimi nadzieniami (z mięsa, sera, warzyw) oraz sosami. Ciasto makaronowe produkuje się według takiej samej receptury z mąki pszennej lub semoliny i jaj. Następnie się go rozciąga lub wałkuje.

Oto niektóre z włoskich makaronów: tortellini (wymyślone w Bolonii), tagliatelle, spaghetti, ravioli, pappardelle, farfalle, anelli, bucatini, gnocchetti, fusilli, conchiglie, trofie, riscossa, penne, spirali, tortiglioni, lasagne itd.

Makaron tagliatelle

Makaron pappardelle

Do różnych makaronów pasują różne sosy. Pierożki ravioli, cappelletti lub tortellini wystarczy podawać jedynie z masłem szałwiowym albo bardzo lekkim sosem pomidorowym. Do tagliatelle pasują ostrzejsze sosy, np. serowe, grzybowe, śmietanowe, szynkowe czy rybne. Spaghettii i linguine podaje się z sosem na bazie oliwy i czosnku oraz z sosem na bazie owoców morza. Liguryjski sos pesto pasuje do długich cienkich makaronów, a także do farfalle i pierożków. Sos z pomidorów i ryb jest doskonały do makaronów w kształcie rurek.

Lasagne z mięsem, sosem pomidorowym i beszamelowym oraz serem

Makaron farfalle z pesto

W regionie Emilia-Romania z ciasta wytwarzane są nie tylko makarony. Powstają tu także takie smakołyki jak: torte salate (tort pikantny), piadina, tigella i crescentina (chrupiące płaskie chleby) oraz erbazzone (cisto nadziewane szpinakiem lub botwiną).

Z miejscowości Parma w regionie Emilia-Romania pochodzi ser Parmigiano Reggiano. Nazwę Parmigiano Reggiano może nosić wyłącznie ser produkowany w miejscowościach Parma, Modena, Reggio Emilia, Mantua i Bolonia, a mleko do jego wytwarzania pochodzić od krów wolno pasących się, żywionych jedynie zielona paszą. Parmigiano Reggiano musi długo leżeć zanim osiągnie dostateczną dojrzałość. Może dojrzewać nawet przez 3 lata na drewnianych regałach. W zależności od stopnia dojrzałości serowi nadawana jest różna nazwa: Parmigiano Reggiano fresco (okres dojrzewania mniej niż 18 miesięcy), Parmigiano Reggiano vecchio (od 18 do 24 miesięcy dojrzewania) oraz Parmigiano Reggiano stravecchio (stary parmezan dojrzewający między 24 a 36 miesiącem).

Ser Parmigiano Reggiano

Potrawy z parmezanem to m.in. pierożki, parmezan zawinięty w szynkę parmeńską i zapieczony lub grzanki z parmezanem.

Z Parmy pochodzi również słynna szynka parmeńska. Prosciutto di Parma wytwarzana jest z mięsa pochodzącego od świń, które muszą spełniać określone rygorystyczne wymagania. Szynka dojrzewa od 10 do 12 miesięcy (proces może jednak trwać dłużej). Włochy połowę produkcji szynki parmeńskiej przekazują na eksport.

Prosciutto di Parma (szynka parmeńska)

Szynka parmeńska smakuje wyśmienicie z melonem i figami, ze szparagami, z chlebem pszennym oraz z grissini.

Szynka parmeńska z melonem i figami

Oprócz szynki parmeńskiej z udźca wieprzowego (tego samego, z którego powstaje Parma) wytwarza się culatello. Szynka culatello wywodzi się z Zibello (miejscowość pod Modeną). Culatello ma łagodny i delikatny smak. Nadaje się jako przekąska.

Szynka Culatello

Z Bolonii pochodzi mortadela. Mortadela składa się z posiekanego mięsa wieprzowego i podłużnych pasków słoniny. Uszlachetnia się ją dodając różne mieszanki przypraw, wino, czosnek, ziarna pieprzu oraz pistacje.

Włoska mortadela z Bolonii

Bolonia nosi przydomek „tłusta” – pewnie dlatego, że oprócz tłustej mortadeli produkuje się tutaj również słoninę zwaną poncetta i rożnego rodzaju kiełbasy: coppa, salsiccia, cotechino oraz salama da sugo.

Emilia-Romania jest oprócz Kampanii największym producentem orzechów włoskich. To z nich w okolicach Modeny wytwarza się wysokoprocentowy likier zwany Nocino.

Z samej Modeny pochodzi inny specjał znany już w średniowieczu. Jest nim ocet balsamiczny. Aceto balsamico produkuje się z białych winogron Trebbiano z Modeny lub Reggio Emilii. Moszcz z winogron jest na początku podgrzewany, a następnie odparowywany do osiągnięcia ciemnobrązowego syropu. Następnie poddaje się go fermentacji przez dodanie starego octu winnego. Aby skosztować gotowego octu balsamicznego trzeba poczekać przynajmniej trzy lata. Nie jest on jednak jeszcze dobry. Tak naprawdę gotowy i dobry ocet balsamiczny to taki, który leżakował co najmniej 12 lat.

Ocet balsamiczny z Modeny

Aceto balsamico di Modena

Aceto balsamico